Πώς ένα «προσωρινό διάλειμμα» έγινε η αρχή για ένα νέο ξεκίνημα

Picture of Sophia Sioka

Sophia Sioka

Ecogenia's Programme and Communication Assistant

Η Σοφία Σιώκα, Βοηθός Προγραμμάτων και Επικοινωνίας της Ecogenia, μοιράζεται τη διαδρομή της από Cohort Member στο Πρόγραμμα Κοινωνικής Υπηρεσίας – Όλυμπος 2024 μέχρι τη μετάβασή της σε μέλος του προσωπικού της Ecogenia. Μια εμπειρία που ξεκίνησε ως “διάλειμμα” και κατέληξε να επαναπροσδιορίσει την επαγγελματική της πορεία.
Εισαγωγή
Αν κάποιος μου έλεγε πριν έναμιση χρόνο ότι θα δούλευα σε έναν οργανισμό περιβαλλοντικής και κοινωνικής δράσης, θα του χαμογελούσα ευγενικά και θα του απαντούσα πως είμαι ασκούμενη δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη – με όλα τα κλισέ που αυτό συνεπάγεται και πάντως με μία προδιαγεγραμμένη (μάλλον) επαγγελματική πορεία. Κι όμως… εδώ είμαι. Μέλος της ομάδας της Ecogenia, σε έναν ρόλο που δε φανταζόμουν καν ότι υπήρχε, με μια διαδρομή πίσω μου που ξεκίνησε σχεδόν τυχαία — ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα
Πίσω στην αρχή
>Η διαδρομή μου στην Ecogenia ξεκινά ως cohort member στο Πρόγραμμα Κοινωνικής Υπηρεσίας “Όλυμπος 2024”. Η απόφαση να κάνω αίτηση στο συγκεκριμένο πρόγραμμα  δεν ήταν αποτέλεσμα μακροσκεφούς ανάλυσης ή στρατηγικής καριέρας. Ήταν περισσότερο μια εσωτερική κραυγή: «Κάτι πρέπει να αλλάξει». Ένα break. Ένας τρόπος να ξεφύγω από την καθημερινότητα της πόλης, να επιστρέψω στον τόπο μου, να ανασάνω και να ξεκαθαρίσω τι πραγματικά θέλω.
Όταν διάβασα την περιγραφή του προγράμματος —σωματική εργασία, καθαρισμοί και συντήρηση μονοπατιών στον Όλυμπο, πρόληψη φυσικών καταστροφών— η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Εντάξει, ούτε που ξέρω πώς γίνεται αυτό, αλλά… γιατί όχι;». Εμπιστεύτηκα το ένστικτό μου, τις ρίζες μου που είναι βαθιά χωμένες στη γη μιας αγροτικής οικογένειας, και κυρίως την ανάγκη μου για αλλαγή.
Αυτό που βίωσα τους επόμενους τρεις μήνες δεν περιγράφεται σε καμία αίτηση συμμετοχής. Ήταν πολύ παραπάνω από “ένα διάλειμμα”, πολύ παραπάνω από «κάτι προσωρινό». Ήταν σύνδεση με τον τόπο, με ανθρώπους που έχουμε κοινές αξίες και όραμα, δράση με ουσία, καθημερινή μάθηση και προσωπική αναγέννηση. Περισσότερα για αυτή την εμπειρία μπορείτε να διαβάσετε σε ένα άλλο blogpost — γιατί ναι, χρειάζεται ολόκληρο άρθρο μόνο γι’ αυτό.
Το μόνο που θέλω να πω εδώ είναι ότι, φεύγοντας από το πρόγραμμα, δεν μπορούσα απλώς να “γυρίσω πίσω”. Κάτι μέσα μου είχε αλλάξει. Όχι μόνο στο ποια είμαι, αλλά και στο τι ψάχνω, στο τι αντέχω, στο τι με γεμίζει.
Και τώρα;
Η σχέση μου με την Ecogenia δεν τελείωσε με τη λήξη του προγράμματος. Παρέμεινα κοντά στους ανθρώπους της, μοιράστηκα σκέψεις, έμαθα, συνέχισα να συνεργάζομαι. Και κάπως έτσι, λίγους μήνες μετά, εντάχθηκα στην ομάδα ως Βοηθός Προγραμμάτων και Επικοινωνίας.
Ναι, είναι η αρχή μου στον χώρο της Κοινωνίας των Πολιτών και ο ρόλος έχει ευθύνες. Ναι, κάποιες φορές δυσκολεύομαι. Αλλά έχω κάτι σπουδαίο: ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά και μια αίσθηση ότι βρίσκομαι εκεί που πρέπει να είμαι.
Αν με ρωτάτε, ναι — έκανα manifest τη δουλειά που ήθελα. Και δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα να βλέπεις μια εσωτερική σου ανάγκη να παίρνει σάρκα και οστά.
Αποχαιρετισμός (ή καλύτερα, νέα αρχή)
Η μετάβαση από cohort member σε μέλος του προσωπικού δεν είναι απλώς αλλαγή τίτλου. Είναι αλλαγή προοπτικής. Και όσο κι αν νοσταλγώ την “ξεγνοιασιά” των ημερών στον Όλυμπο, νιώθω ενθουσιασμό που πλέον βλέπω την άλλη πλευρά — αυτή που σχεδιάζει, υποστηρίζει, οργανώνει. Και κυρίως, εμπνέει και κρατά χώρο για τους επόμενους.
Αν κάτι θέλω να κρατήσεις από όλο αυτό, είναι το εξής: Μην υποτιμάς ποτέ ένα “προσωρινό break”. Μπορεί να είναι η αρχή μιας ζωής πολύ πιο δικής σου απ’ ό,τι είχες φανταστεί.