Filothei Raftogianni
Ecogenia cohort member
Έχουν περάσει σχεδόν 7 μήνες από όταν ολοκληρώθηκε η συμμετοχή μου στο 10 εβδομάδων πρόγραμμα της Ecogenia, και όμως η «γεύση» από αυτή την μοναδική εμπειρία στα βουνά της Δωρίδας είναι ακόμα φρέσκια και γλυκιά, και πιστεύω πως για πάντα έτσι θα παραμείνει!
Μια εμπειρία γεμάτη από ένα σωρό θετικές και καλές αναμνήσεις, την οποία θα συνιστούσα σε κάθε άνθρωπο να την ζήσει! 10 εβδομάδες γεμάτες από νέες εικόνες, γνώσεις, ανθρώπους με όρεξη να αλλάξουν προς το καλύτερο τον κόσμο γύρω τους, και ας μοιάζουν για τους άλλους «τρελοί, ονειροπόλοι, ρομαντικοί». Και σε αυτούς τους ανθρώπους με την θέληση και την όρεξη για αλλαγή μέσα από κοινή προσπάθεια ήξερα πως ανήκω!
Ο Covid-19 ήταν ακόμα σε φουλ έξαρση τον χειμώνα του 2021 προς 2022. Εγώ ένιωθα εγκλωβισμένη σε ένα σπίτι κλεισμένη και μακριά από φίλους και την φύση που τόσο λατρεύω. Η τότε δουλειά μου δεν με ευχαριστούσε και ήταν απαιτητικό να δουλεύω επί 8 ώρες στον υπολογιστή. Το σκηνικό συμπλήρωνε η ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού μου το οποίο παρακολουθούσα εξ’ αποστάσεως, και με μια διπλωματική να με κυνηγάει. Μιλώντας με μία καλή μου φίλη ένα βράδυ μέσω μνημάτων της εκμυστηρεύτηκα για το πόσο πιεσμένη νιώθω και ότι έχω απόλυτα ανάγκη μια αλλαγή, κάτι που θα κινητοποιήσει το μυαλό και το σώμα μου και θα με κάνει να νιώσω πιο χρήσιμή, ότι προσφέρω πραγματικά στους συνανθρώπους μου και στην φύση.
>Η ίδια με ενημερώνει για την Ecogenia, τις δράσεις και το όραμα των ανθρώπων που την δημιούργησαν, και μου στέλνει ένα link, το οποίο απευθύνεται σε νέους που αναζητούν την συνεργασία για ένα καλύτερο και πιο βιώσιμο κόσμο! Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στην ανάρτηση για τον νέο project διάνοιξης μονοπατιών πεζοπορίας κάπου στην Ορεινή Ναυπακτία. Τρελό! Είχα ακούσει για ομάδες που ανοίγουν τέτοια μονοπάτια, αλλά όχι τόσο στην Ελλάδα, πόσο μάλλον να ανταποκρίνεται σε νέους και να προσφέρει τόσα πράγματα, όπως διάβαζα στην περιγραφή. Ξετρελάθηκα! Το μυαλό μου πήρε στροφές, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά και ήξερα μέσα μου πως ΠΡΕΠΕΙ να πάω και εγώ! Η θέλησή μου να ζήσω αυτή την εμπειρία και να προσφέρω ήταν τόσο μεγάλη! Συμπλήρωσα την διαδικτυακή φόρμα με ιδιαίτερη χαρά και έκπληξη, καθώς αυτή αποτελούνταν από πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, και απλά ήλπιζα για το επόμενο βήμα, ένα email από την ομάδα της Ecogenia ότι θα θέλανε να συνεργαστούμε και να γίνω μέλος της πρώτης cohort ομάδας που θα ξεκινούσε το πρόγραμμα στην Δωρίδα.
Και έτσι έγινε! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Ήξερα μέσα μου πως μόλις γίνει η έναρξη για την αλλαγή που χρειαζόμουν ως άνθρωπος. Από την συνέντευξη κιόλας κατάλαβα το ποιόν αυτών των ανθρώπων. Καθαρό βλέμμα, στόχος ξεκάθαρος, όραμα με ουσία που με έκανε να συγκινηθώ, πόδια καλά στερεωμένα στην γη και μανίκια σηκωμένα για να κάνουν το όραμά τους πραγματικότητα και να βάλουν το λιθαράκι τους στον χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου. Ένιωσα πως τους καταλαβαίνω και εκείνοι το ίδιο για μένα, και θέλησα να τους στηρίξω με κάθε τρόπο.
Ξεκίνησε μια σειρά από online meetings, όπου γνωριστήκαμε μια τα υπόλοιπα μέλη, πήραμε μια ιδέα για το project, μια καθοδήγηση για το τι να αναμένουμε τρεις μήνες στο βουνό. Οι δυσκολίες ήταν ξεκάθαρες προς εμάς από την αρχή. Τα μέλη της Ecogenia προσπαθούσαν να μας το μεταδώσουν αυτό και να μας κάνουν να καταλάβουμε ότι παρά την όποια δυσκολία μας χρειάζονται ως τέλους εκεί. Από πλευράς μου εκτίμησα βαθύτατα την ειλικρίνειά τους και παρόλο που σκεφτόμουν ότι θα έχει δυσκολίες και ότι μπορεί να μην καταφέρω να συνεχίσω μέχρι την ολοκλήρωση του προγράμματος, η θέληση μου να η επιμονή μου ότι θα τα καταφέρω μια χαρά ήταν μεγαλύτερη!
Η απόφαση ήταν μεγάλη, τρεις μήνες δεν είναι και λίγο. Έπρεπε να παραιτηθώ από την δουλειά μου, να τραβήξω χειρόφρενο στην διπλωματική μου, να αφήσω πολλά χιλιόμετρα πίσω οικογένεια, φίλους και τον σύντροφό μου. Να βρεθώ μόνη μου μεταξύ αγνώστων, σε ένα ορεινό απομακρυσμένο χωριό με κατοίκους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού χεριού, μέσα στην φύση και την άγρια ομορφιά της. Παράλληλα, έβλεπα πως η ομάδα μας αποτελούνταν από 5 γυναίκες (μαζί με μένα) και 2 άνδρες, σε ένα πρόγραμμα που απαιτούσε σχετικά καλή φυσική κατάσταση, διότι είχαμε διάνοιξη μονοπατιών σε βουνό, κάτι το οποίο απαιτεί κάποια σωματική δύναμη και αντοχή. Δεν θα κρύψω πως αρχικά βλέποντας αυτή την ανισορροπία φύλου, ήμουν αρκετά δύσπιστη. Διαψεύστηκα όμως, και είμαι πολύ χαρούμενη και περήφανη για αυτό!
Δεν άφησα και πολύ τις δεύτερες σκέψεις να μου αλλάξουν γνώμη, είχα πάρει την απόφασή μου και ήθελα να κάνω πραγματικότητα αυτό το «ταξίδι».
Να μην τα πολυλογώ, ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΆΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΖΩΉ!
Ήρθα και πάλι κοντά με την φύση που τόσο μου είχε λείψει, γνώρισα νέους ανθρώπους με όρεξη, θέληση, και την απαραίτητα «τρέλα» να βρεθούν σε αυτό το πρόγραμμα και να κάνουν κάτι που θα είχε θετικό αντίκτυπο, τόσο για την τοπική κοινωνία και την φύση, όσο και για τους ίδιους. Όλοι μας είχαμε διαφορετικές και ενδιαφέρουσες ιστορίες να μοιραστούμε. Γνωρίσαμε την καλή και την κακή πλευρά του καθενός, εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον, μάθαμε χρήσιμα πράγματα μέσα από τις βραδινές μας συζητήσεις κάτω από τον καθαρό και γεμάτο αστέρια ουρανό της Δωρίδας. Γελάσαμε μέχρι δακρύων με αστείες στιγμές. Μάθαμε να ζούμε αρμονικά όλοι μαζί μέσα από δυνατές καταστάσεις, να ενδιαφερόμαστε και να προσέχουμε ο ένας τον άλλον, «χτίσαμε» μια γερή και ενωμένη ομάδα λες και ήμασταν οικογένεια! Είμασταν ίσοι, με κοινό στόχο! Βλέπαμε το όραμα της Ecogenia, το συμμεριζόμασταν και θέλαμε να το βγάλουμε εις πέρας.
Σε ότι αφορά την προετοιμασία μας για την διάνοιξη των μονοπατιών πεζοπορίας, αυτή διήρκησε τις 2 πρώτες εβδομάδες. Πήραμε χρήσιμα μαθήματα για την σωστή χρήση των εργαλείων που θα χρησιμοποιήσουμε στο βουνό, συμβουλές από ειδικούς σε θέματα ασφάλειας και συμβουλές πρώτης βοήθειας οι οποίες ήταν ζωτικής σημασίας σε μια τοποθεσία απομακρυσμένη από κάθε ιατρική περίθαλψη, εμπλουτίζαμε τις γνώσεις μας πάνω σε θέματα οικοτουρισμού, βιώσιμης ανάπτυξης της τοπικής κοινότητας, αλλά και ενεργού πολιτειότητας.
Οι επόμενες εβδομάδες στο πεδίο, στα σημεία του βουνού όπου έπρεπε να εργαστούμε για την διάνοιξη των μονοπατιών, ήταν απαιτητικές. Σηκωνόμασταν νωρίς το πρωί και ξεκινάγαμε τις εργασίες κατά τις 8.30-9.00, ώστε να προλάβουμε των πρωινή δροσιά του βουνού, καθώς είχαμε πάει αρχές Μαΐου, και τελειώναμε το μεσημεράκι κατά τις 2, όπου και επιστρέφαμε στον οικισμό για να ξεκουραστούμε. Άλλοτε ο καιρός και το έδαφος στο οποίο έπρεπε να εργαστούμε ήταν με το μέρος μας και άλλοτε όχι και τόσο. Υπήρχαν μέρες ζεστές, με ξερό χώμα και θάμνους γεμάτους γύρη, και μέρες με έντονες βροχές, αέρα και κρύο, που μπορεί να δυσκόλευε την εργασία μας και να προκαλούσε το ομαδικό μας πνεύμα. Αλλά στο τέλος της ημέρας τίποτα από αυτά δεν μας σταματούσε, και δεν μας έκανε να χάσουμε το ηθικό μας. Θαύμασα και συνεργάστηκα με γυναίκες της ηλικίας μου δυναμικές και πάντα έτοιμες να αντιμετωπίσουν κάθε πρόσκληση, οι οποίες ποτέ δεν το έβαλαν κάτω Δουλεύαμε με όρεξη παρά την κούραση που μπορεί να υπήρχε κάποιες φορές, καθώς όλοι θέλαμε να βλέπουμε χαμόγελα, μάτια γεμάτα συγκίνηση και να ακούμε το «σας ευχαριστούμε που ξαναδίνεται ζωή στον τόπο μας» από τους κατοίκους και τους επισκέπτες στους γύρω οικισμούς.
Οι κάτοικοι εκεί είναι άνθρωποι που δεν θα ξεχάσω ποτέ και γι΄αυτό και κράτησα και επαφή μαζί τους. Μας υποδέχτηκαν, μας καλωσόρισαν και μας φιλοξένησαν λες και είμασταν δικά τους παιδιά. Είχαμε την βοήθειά τους σε οτιδήποτε! Μας φίλεψαν, μας άνοιξαν τα σπίτια τους και την καρδιά τους, μοιράστηκαν μαζί μας φαγητό, ποτό, ιστορίες, συναισθήματα. Ακούσαμε ιστορίες για τον τόπο τους, για την ζωή εκεί από όταν καλλιεργούσαν σε εκείνες τις πλαγιές οι παππούδες και πως πλέον έχουν γίνει τα χωράφια αυτά και πάλι δάσος σε ένα σημείο της Ελλάδας σχεδόν ξεχασμένο και εγκαταλειμμένο. Μας μίλησαν για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν πλέον και το πως «μάχονται» ώστε να μείνει το χωριό τους ακόμα εν ζωή. Συζητήσαμε μαζί τους για την βιωσιμότητα, τον οικοτουρισμό και τους μεταδώσαμε μερικές ιδέες μας ώστε να υιοθετήσουν αυτές στις έννοιες και σταδιακά να δώσουν νέα διάσταση στην περιοχή τους. Με όλα αυτά στην σκέψη μας προσπαθήσαμε να τους βοηθήσουμε με κάθε τρόπο στην καθημερινότητα, και να αφήσουμε φεύγοντας ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο μέλλον για τον τόπο.
Έμαθα να χειρίζομαι εργαλεία, να δουλεύω μέσα στην φύση να την απολαμβάνω, να την αφουγκράζομαι και να την εκτιμώ, έμαθα νέες έννοιες, απέκτησα καινούργιες δεξιότητες, ένοιωσα πιο δυνατή ως γυναίκα, βλέποντας τις άλλες γυναίκες γύρω μου ως πρότυπα και ως μαχήτριες. Από τις ιδρύτριες της Ecogenia, τις οποίες θαύμασα για την πίστη που είχαν στο όραμά τους και την εσωτερική τους δύναμη και θέληση να προσφέρουν. Από τις υπόλοιπες κοπέλες στην ομάδα που γνώρισα και πήρα από την κάθε μια πολλά θετικά ερεθίσματα και μαθήματα. Τέλος, δεν θα μπορούσα να ξεχάσω και τις ελάχιστες γυναίκες του χωριού, που σε ένα τραχύ, απομακρυσμένο και σχεδόν αφιλόξενο μέρος για την «εύθραυστη» σύγχρονη γυναίκα της πόλης εκείνες στέκονταν δυναμικά και αγέρωχα σε αυτόν τον τόπο, προστατεύοντας τα κοπάδια τους από τους λύκους, τις εκτάσεις γης τους από τα έντονα καιρικά φαινόμενα που έχει δημιουργήσει η κλιματική αλλαγή, τα ήθη και τα έθιμα της περιοχής τους.
Ήταν τρεις μήνες γεμάτοι! Γεμάτοι από εμπειρίες, καινούργιες γνώσεις και δεξιότητες, γνωριμίες που έγιναν φιλίες! Απέκτησα την αλλαγή που αναζητούσα ως άνθρωπος. Έμαθα να έχω μεγαλύτερη υπομονή και επιμονή στους στόχους μου, να εμπιστεύομαι και να στηρίζω τα μέλη της ομάδας μου -που στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν τόσο τα μέλη της υπόλοιπης ομάδας μου όσο και οι κάτοικοι του χωριού-, κατάλαβα με την κάθε έννοια τι σημαίνει να είναι ενεργό μέλος στην κοινωνία. Πριν την συμμετοχή μου στο πρόγραμμα, πίστευα πως πλέον δεν μπορούν να γίνουν πολλά θετικά βήματα προς την βελτίωση της κοινωνίας μας, ωστόσο ολοκληρώνοντας το πρόγραμμα ένοιωσα πιο ενδυναμωμένη και σίγουρη ότι αν προσπαθήσουμε συλλογικά μπορεί να υπάρξει θετική αλλαγή. Θα συνιστούσα σε κάθε νέο/α να συμμετάσχει σε αυτό το project της Ecogenia χωρίς δεύτερη σκέψη!
